Πάσχα 2008 στο Κυπαρίσσι. Η γνωστή παρέα μαζεύτηκε και πάλι στο χωριό, με αρκετές ελλείψεις, αλλά με πολλή ζεστασιά (έλεος). Ο Τζημάκος με τη φωτογραφική του μηχανή έδωσε το παρόν κανονικά, ενώ ο Γιάννης μας έφερε τη νύφη αλλά και το σαλιάρικο σκυλί Νέμπε. Μεγάλη Παρασκευή στην αυλή του σπιτιού του Γιάννη, ο Τζημάκος έρχεται σε επαφή με το Νέμπε. Από την πρώτη στιγμή, κάτι τους ενώνει, τα εγκεφαλικά κύμματά τους συντονίζονται, χάνεται ο περιορισμός σκύλου και ανθρώπου και μια τηλεπαθητική επικοινωνία δημιουργείται, σε μια στιγμή που κράτησε 1 δευτερόλεπτο, αλλά ήταν άχρονη για τα δύο πλάσματα του Θεού.
- Γεια σου Τζημάκο...
- Μπορείς και μιλάς; Μα πως, αφού είσαι σκύλος!
- Εδώ δεν ισχύουν οι περιορισμοί της επιβεβλημένης πραγματικότητας. Βρισκόμαστε στη γκρίζα ζώνη μεταξύ ζωής και θανάτου, αν και δεν υπάρχει στ' αλήθεια θάνατος, καθώς συνεχίζουμε να ζούμε σε άλλα πεδία ύπαρξης.
- Επικοινωνείς και με τους άλλους έτσι; Και με το Γιάννη;
- Όχι. Μόνο με σένα. Οι άλλοι γύρω θα αντιληφθούν την επαφή μας σαν την ανταλλαγή ενός βλέμματος. - Και γιατί μόνο με μένα;
- Γιατί εμείς έχουμε κάτι κοινό, είμαστε αδερφές ψυχές. Εγώ είμαι ο πιο σαλιάρης στην πραγματικότητα, δε σταματάω να παράγω σάλια, ενώ εσύ είσαι μεταφορικά ο πιο σαλιάρης, δε σταματάς να σαλιαρίζεις.
- Σ' αυτό έχεις δίκιο. Μπορεί να μη το παραδέχομαι μπροστά στους άλλους, αλλά ξέρω πως είναι αλήθεια. Τι θέλεις όμως από εμένα; Γιατί επικοινωνείς μαζί μου.
- Γιατί νομίζω πως είναι άδικο, ενώ είμαι τόσο έξυπνος και με τόσα όνειρα, να είμαι παγιδευμένος στο σκυλίσιο αυτό σώμα. Το αφεντικό μου με φωνάζει Νέμπε γιατί είμαι άσχημος, ενώ δε μπορώ να σταματήσω τα σάλια που τρέχουν. Όμως όταν με κοιτάζουν στα μάτια και όταν βλέπουν την εξυπνάδα μου, λένε 'Κοίτα τον, σαν άνθρωπος'! Ναι λοιπόν θα ήθελα να είμαι άνθρωπος. Νομιζω ότι μου αξίζει. Και θέλω να μου δώσεις το σώμα σου και να μπεις εσύ στο δικό μου! Άλλωστε εσύ εκτός από σαλιάρης, είσαι και σκυλάς, οπότε μικρή η αλλαγή για σένα!Σοκαρισμένος ο Τζημάκος, αλλά και πολύ προβληματισμένος, έκανε μια παύση.
- Χμ. Δε με αφήνει αδιάφορο η πρότασή σου. Από τη στιγμή που λες πως δεν πεθαίνουμε πραγματικά και πως θα συνεχίσουμε να ζούμε, δε θα με πείραζε να ζήσω λιγοτερο, άλλωστε δε θα άντεχα και πολύ το Γιάννη για αφεντικό. Θα είχα ελεύθερο χρόνο, θα κοιμόμουν όλη μέρα, θα χασομερούσα και θα σταματούσα επιτέλους να σαλιαρίζω συνέχεια με τις γυναίκες.
- Αλλάζουμε λοιπόν;
- ...μέσα!Εκείνη τη στιγμή όμως, άνοιξε ο ουρανός (στο αντιληπτικό πεδίο της γκρίζας ζώνης) και ένας κρότος ακούστηκε. Σαστισμένοι και οι δύο, αντίκρισαν το κεφάλι ενός θρύλου. Του Στράτου Διονυσίου. Ο Τζημάκος με το που τον είδε προσκύνησε με δέος.
- Σταματήστε αμέσως! φώναξε ο Στράτος. Είμαι ΑΥΔΜ στον Παράδεισο αυτή την ώρα και έχω υπηρεσία να επιβλέπω την τήρηση των συμπαντικών νόμων, σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης. Αυτό που πάτε να κάνετε δεν επιτρέπεται.
- Μα θα είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι! διαμαρτυρήθηκε ο Νέμπε.
- Δε γίνεται να ανταλλάξουν δύο σώματα ψυχές. Είναι αμαρτία και προσβολή απέναντι στο Δημιουργό.
- Δεν είναι δίκαιο!
- Επειδή εκτιμώ το Τζημάκο που είναι πιστός σκυλάς, θα σας προτείνω μία λύση, που πιστεύω πως είναι δίκαιη και ταιριάζει και στους δύο. Όταν και οι δύο πεθάνετε, ο Τζημάκος θα ζει στον Παράδεισο με το κανονικό του σώμα, αλλά με το δικό σου κεφάλι, και εσύ Νέμπε, με το δικό σου σώμα αλλά με το κεφάλι του Τζημάκου. Κανονικά ούτε αυτό επιτρέπεται, αλλά επειδή τραγουδάω στο Θεό, μου έχει κάποιες υποχρεώσεις. Σύμφωνοι λοιπόν;
- Εγώ είμαι μέσα, έστω κι έτσι, είπε ο Νέμπε.- Χμμ. Κι εγώ, είπε ο Τζημάκος. Να ξέρεις Νέμπε πως εγώ θεωρώ πως είσαι όμορφος, οπότε δε θα με πείραζε να έχω το κεφάλι σου, που ταιριάζει περισσότερο με την ψυχολογία μου, αλλά το σώμα μου θα ήθελα να το κρατήσω, τόσα γυμναστήρια έχω κάνει και τόσα λεφτά για ρούχα έχω δώσει...
- Σύμφωνοι λοιπόν! είπε ο Στράτος. Έτσι και θα γίνει.Χαρούμενοι και οι δύο, ετοιμάστηκαν να επιστρέψουν στην πραγματικότητα της αυλής του Γιάννη.
- Μια στιγμή, Στράτο. Μήπως μπορείς να μου κάνεις μια χάρη; - Λέγε.- Μήπως μπορείς να πας λίγο μπροστά στο μέλλον και να μας βγάλεις μια φωτογραφία πως θα είμαστε να ξέρουμε; - Άντε καλά, είπε ο Στράτος. Θα σου τις στείλω με μέιλ.

Μια λάμψη ακολούθησε και τα δύο όντα βρέθηκαν ξανά στην αυλή του Γιάννη. Ούτε μια στιγμή δε φάνηκε να έχει περάσει. Όλοι συνέχισαν τα τσίπουρα., ενώ ο Τζημάκος και ο Νέμπε κοιταχτήκαν με νόημα. 'Σύντομα.' ένευσαν ο ένας στον άλλο.Από τη χαρά του Τζημάκος, μόλις έλαβε το mail πάτησε κατά λάθος προώθηση και οι φωτογραφίες έφτασαν σε γνωστή νυφίτσα του χωριού. Με χαρά σας τις παρουσιάζουμε.