ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ...

Έλαβα το παρακάτω κομμάτι από τον Βασίλη τον Τερατομάχο... Απίστευτο κομμάτι... Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω, απλά σας το παραθέτω και σας αφήνω να το απολαύσετε... Βασιλάκη συνέχισε έτσι άρχοντα, είσαι απίστευτος...

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ...

"Το χωριό είναι για μένα η πατρίδα με την πιο αγνή έννοια της λέξης.

Τόσα και τόσα καλοκαίρια, Πάσχα αλλά και Σαββατοκύριακα για να δούμε την γιαγιά, με το χωριό γεμάτο χιόνι αλλά άδειο από κόσμο. Κάθε φορά που επιστρέφω συγκροτούμαι αμέσως, βρίσκω τον εαυτό μου με τη μια. Στο Κυπαρίσσι ‘’έζησα’’ πραγματικά . Τόσες πολλές χαρές, πολύ λιγότερες στεναχώριες.

Μπάλα μεταξύ μας ή με άλλα χωριά, τζαμί, αμπάριζα, μήλα, ψείρες με τα απίστευτα παρατσούκλια που πολλά έχουν μείνει ακόμα, πόλεμος, ολόκληρους μαραθώνιους κρυφτού, κόκκινο φως, τσιγαροποτά, πόλεμο, κυνήγι θησαυρού και πολλά άλλα παιχνίδια.

Βόλτες με ποδήλατα-συχνά με ατυχήματα εκ των οποίων άλλα κατέληγαν σε γέλια και άλλα σε… νοσοκομεία-εξορμήσεις στα βουνά-πάντα με τις απειλές περί φιδιών από τους παππούδες-, πειράγματα και να παρακολουθήσουμε στα κρυφά ‘’τα μεγάλα τα παιδιά’’, παγωτά, μουσικές, κρησφύγετα, αυτοσχέδια θέατρα και διαγωνισμοί, κλεμμένα καλαμπόκια, φράουλες και κολοκύθες απ’ τους κήπους–τα πρώτα να τα φάμε και τις κολοκύθες για φανάρια, εξερευνήσεις παλιών σπιτιών και των ‘’θησαυρών‘’ του σχολείου, σκαρφάλωμα στα δέντρα για κεράσια ή απλά για άραγμα.

Για μένα η χειρότερη εποχή του χρόνου ήταν όταν έφευγα από το χωριό για την Κοζάνη μετά από 3 μήνες παραμονής, και γιατί άνοιγαν τα σχολεία, κυρίως όμως για το τέλος της ξεγνοιασιάς των παιχνιδιών που είχαμε στο χωριό. Χαρακτηριστικό της στέρησης ήταν ότι τις πρώτες μέρες στην Κοζάνη έβλεπα αγνώστους στον δρόμο και τους μπέρδευα με μπισοβίτικες φυσιογνωμίες! Κανονική dolce vita στο Κυπαρίσσι… Κι ας στεναχωριόμασταν που έφευγαν οι γονείς μετά από καμιά επίσκεψη τα Σαββατοκύριακα.

Συνήθιζα τόσο πολύ στην ανεμελιά και την ησυχία του χωριού που όταν κατεβαίναμε για ψώνια στην πόλη με τη γιαγιά, τα Γρεβενά μου φαινόταν τεράστια και θορυβώδη. Ακόμα θυμάμαι τη μέρα που με πήρε η μαμά απτό χωριό για να πάω πρώτη δημοτικού. και για να με παρηγορήσει που έκλαιγα μου λεγε ότι και ο Κώστας και η Χρύσα θα πάνε 1^η. Από τότε περάσανε πάρα πολλά, η παραμονή στο χωριό μειώθηκε από σχεδόν 3 μήνες στις 2 βδομάδες στην καλύτερη περίπτωση.

Τα τελευταία χρόνια όμως χαίρομαι πολύ που δεν ανταμώνουμε με παιδιά απτό χωριό μόνο Πάσχα και 15αυγουστο αλλά κανονίζουμε και βρισκόμαστε Κυπαρίσσι-Θεσσαλονίκη-Γρεβενά και Χριστούγεννα –απόκριες στα Ανακατωσάρια αλλά και άσχετες με γιορτές ημερομηνίες. Βέβαια τα γούστα που βγαίνουν στο χωριό δεν συγκρίνονται με τίποτα.

Και αυτό το blog εκτός από το να θυμόμαστε να γελάμε και να κανονίζουμε τα επόμενα, είναι μια απόδειξη στους άλλους ώστε να δούνε τι μας έκανε και εγκαταλείπαμε την πόλη για χάρη αυτού του μικρού ξεχωριστού χωριού όλα αυτά τα χρόνια".

"ΤΕΡΑΤΟΜΑΧΟΣ"