ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ...

Μπισοβίτες όλου του κόσμου ενωθείτε… Διαπίστωσα με μεγάλη μου χαρά πως αυτό το blog που δημιουργήσαμε για να τα λέμε πιο συχνά βρήκε τεράστια ανταπόκριση. Γουστάρανε όλοι και ήδη άρχισαν να φτάνουν στο γραφείο Τύπου του συλλόγου αρκετές φωτογραφίες και αρκετά σχόλια. Χαίρομαι που σας άρεσε και πραγματικά αυτά που θα ακολουθήσουν θα ξυπνήσουν μνήμες σε όλους σας. Έτσι για να θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Το κομμάτι που θα γράψω τώρα έχει να κάνει με τη φετινή Ανάσταση και γενικότερα με τις φετινές γιορτές του ΠΑΣΧΑ που περάσαμε στο αγαπημένο μας χωριό έτσι για να πάρουν όλοι μια γεύση το τι ακριβώς συνέβη. Το σκηνικό λίγο πολύ ίδιο. Κάποιοι έλειπαν, κάποιοι ήρθαν εκεί που δεν το περιμέναμε αλλά το σκηνικό λίγο πολύ ίδιο.

Ένα απίστευτο τριήμερο που είχε τα πάντα. Γέλιο, καβγάδες (όχι δεν ήμουν εγώ μέσα ή μήπως ήμουν), ζημιές, τσίπουρα, μπύρες καφέδες, βόλτες στη μπούτσκα και τα γνωστά που κάνουμε κάθε χρόνο. Το διαφορετικό φέτος ήταν πρώτα απ’ όλα το καφενείο (που είσαι ρε Κώστα, ΠΟΥ ΕΊΣΑΙ ΡΕ Βέτα) με τον… γαμπρό να δίνει ρεσιτάλ σέρβις. Από τιμές πάντως δεν λέω, σούπερ κατάσταση… Με τόσα που δώσαμε αυτές τις μέρες θα τρώγαμε κεμπάπ μέχρι το 15αύγουστο. Δεν βαριέσαι όμως…

Και συνεχίζω… Τραντεβού αρχικά στην εκκλησία όπου δεν έλειψαν για μία ακόμη χρονιά τα γνωστά σχόλια για όλους και όλα. Και καμπάνα χτυπήσαμε φέτος, και αβγά τσουγκρίσαμε και μέχρι το τέλος της λειτουργίας κάτσαμε (Μπράβο Ιωάννη). Το Άγιο φως πήρε ο μικρός Βίκτωρας (1.20 πλήρωνε) και φυσικά ο Παπαθανάσης έδωσε ρεσιτάλ με τα σχόλια του. Η συνέχεια και πάλι γνωστή. Όχι στις Κυδωνιές αλλά στο σπίτι του Μακεδόνα. Τζάκι, αλκοόλ και ατελείωτο γέλιο.

«Πίνε… Ρούφα… Λέγε…» και δεν συμμαζεύεται η κατάσταση με αποτέλεσμα ο μικρός Μακεδόνας και η Βασούλα (την επόμενη φορά θα χριστεί και επίσημα μέλος του χωριού) να ταίζουν τις γάτες βραδιάτικα.

Να μην το ξεχάσω… Και αμόρε είχαμε… Δεν σας το αποκαλύπτω. Όσοι το κατάλαβαν το κατάλαβαν… Δεν θα πω περισσότερες λεπτομέρειες…

Σας μιλάω για ατελείωτες στιγμές γέλιου, για το καθιερωμένο τσιπουράκι στην αυλή του κυρ Αλέκου και πολλά άλλα. Η Κυριακή όμως ήταν η κορυφαία. Αφού ήπιαμε τα τσιπουράκια μας είπαμε να πάμε για μπάσκετ βραδιάτικα. Βλεπεπτε οι άρχοντες αυτού του χωριού φιλοτιμήθηκαν να μας κάνουν μπασκέτες (Θωμά μπασκέτες…). Βάλαμε μπροστά τα αυτοκίνητα και αυτό ήταν όλο. Μια μπάλα καλή παρέα και λίγο νερό...

Ήταν αρκετά για να κάνουμε τον Λαζαράκι να… κλάψει. Ο «Σόφο» και τα δύο πιτσιρίκια πήραν το πρώτο τουρνουά και αφού ο Λαζαράκης ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα (ζορίλας ως συνήθως) είπαμε να τον αφήσουμε να κερδίσει όταν παίξαμε μόνο οι μεγάλοι (είπαμε να τον παίξουμε παρά το γεγονός πως δεν ήταν δική του η μπάλα).

Η συνέχεια ακόμα καλύτερη στο σπίτι του Γερμανού, τζάκι αλκοόλ και κουβέντα με τη νέα γενιά που πραγματικά έκλεψε τις εντυπώσεις. Θέλετε να μάθετε τι ψήφισαν τα πιτσιρίκια; Πιο σοβαρός ο «spawn» και πιο ασόβαρος ο…

Όσοι καταλάβατε καταλάβατε… «30 χρονών και ασόβαρος, που να βρεις γυναίκα», μεγάλη ατάκα...

Συζητήσαμε για τα παλιά, για μία ακόμη φορά (ουζούνι beach, αφιέρωση τζόε, billis μυρμύγκια, και τα γνωστά κους κους της παιδικής χαράς) και η βραδιά έκλεισε πολύ όμορφα με επίθεση στο σπίτι του Μακεδόνα όπου κοιμόταν ο Βασιλάκης και ο «Δρακουμέλ».

Σίγουρα ξέχασα πολλά ακόμα τα οποία περιμένω να παραθέσετε εσείς με τα δικά σας σχόλια… Παιδιά ήταν όλα τόσο ωραία… Ακόμα να συνέλθουμε…